دو قطبی

نمی دونم دو قطبی ام، مریضم، جوگیرم، نمیدونم والا فقط میدونم یهویی تصمیمات عجیب غریب می گیرم و تا چند روز انجامش میدم و بعدش یهو کامل حسش میییییره :\\\\\

میدونین یعنی اینجوریه که تصمیم می گیرم عوض شم و این تصمیم همه ی ابعاد زندگیمو در بر میگره، اخلاق، رفتار، منش، درس، دانشگاه، و... و تا چند روز یادمه و عملیش می کنم . یه چیزی که این بین هست اینه که میون همه ی تصمیمام یکیشون از همه وقت گیر تر و سخت تر و خلاصه کلی تر دیگه هست، هر وقت اونو انجام دادم یعنی ورود پیدا کردم به ورطه ی با اراده ها :)))

الانم که دارم وبمو به روز میکنم از اون ایامی هست که تصمیم به تعویض خودم گرفتم و توی این هفته، سخت ترینش برام نماز سر وقت و مرتب کردن هارد دو ترایی بسیار نامنظمم بود و چون اون دوتا عملی شد، اهداف کوچیکترم مثل آپدیت وبلاگ و خاطره ی روزانه و رژیم آب و ... دارن کنارش عملی میشن

حالا کافیه یه روز از یه چیزی عقب بیوفتم، تمووووم انگار که کل عهد و پیمانام شکسته ولی خب ایندفعه سعی میکنم با یه لغزش کنار نکشم پس...

 خدایا کمکم کن که تا تو نخوایی خواستن برای من معنی پیدا نمیکنه دوستت دارم همیشگی ترینم...

به قول یه رفیق قدیمی، امضا : یک دائم الدوقطبی :))

من پریشان تر از آنم که تو میپنداری...

توی این بیست سالی که از خدا عمر گرفتم هیچ‌وقت اینقدر تو‌ذوقم‌ نخورده بود و خفت نکشیده بودم، حقیر نشده بودم، غرورم له نشده بود، لعنت بر انتخاب اشتباهم، لعنت بر من...

شدم‌مثل دوره ی راهنماییم که اشکم دم مشکم بود و هر چیزی میشد سریع گریم میگرفت و‌کنترلش کاملا از عهده ی خودم خارج شده بود، شدم دقیقا همون شکلی، کافیه یه چیزی بر وفق مرادم‌نباشه و یه ذره بالا پایین شه، تموووم...

چقدر بهم گفتن فقط این چهار سال  نیست، یک‌عمره، کاش گوش داده بودم‌، کاش...

خدام و‌مامان و بابام شدن مرحم دردام، خدا رو شکر میکنم که توی این روزام دارمشون، اگه نبودن من همون هفته قبل مرده بودم...

داداش کوچیکم...عاخ که نگم ازش ... اشکمو میبینه و چون غرور داره پا به پام گریه نمیکنه ولی داره منفحر میشه و از هر راهی سعی داره خوشحالم کنه

الهی من فدای همشون بشم که همش ناراحتشون میکنم...

 لعنت بر انتخاب اشتباهم، لعنت بر من...